Pamiętamy w październiku

Br. Alfons - Stanisław Czajkowski, ur. 11 sierpnia 1884 r. w Krzywcze Górne, w diecezji lwowskiej. Profesję zakonną złożył 11 września 1919 r. Zmarł 1 października 1969 r. w Zamościu, mając 85 lat. Przebywał w Maksymówce, Toruniu, Tuchowie, Zamościu. Długie lata pracował podejmując z poświęceniem troskę o domowe porządki. Odznaczał się pobożnością.

O. Stanisław Dutka, ur. 27 listopada 1929 r. w Racławicach k. Biecza, w diecezji tarnowskiej. Profesję zakonną złożył 2 sierpnia 1950 r. Święcenia kapłańskie otrzymał 29 sierpnia 1957 r. Zmarł 1 października 2015 r. w Zamościu, w wieku 85 lat. Pracował jako misjonarz ludowy i rekolekcjonista w Tuchowie, Głogowie, Paczkowie, Bardzie i Zamościu (37 lat). W stanie wojennym w klasztorze funkcjonowało centrum pomocy internowanym i ich rodzinom, a ojciec Stanisław, pełniący wówczas funkcję ekonoma, organizował tę pomoc. W 1982 r. rozpoczął budowę kaplicy św. Gerarda Majelli i punktu katechetycznego w Żdanowie. Był człowiekiem rozmodlonym, cierpliwym, wytrwałym, bardzo pogodnym, szczerym i życzliwym ludziom. Wielu wspomina go z wdzięcznością.

O. Ludwik Paprocki, ur. 7 stycznia 1931 r. w Łękach Górnych, w diecezji tarnowskiej. Profesję zakonną złożył 2 sierpnia 1949 r. Święcenia kapłańskie przyjął 17 czerwca 1956 r. Zmarł 2 października 2013 r. w Tuchowie, w wieku 82 lat. Przebywał w Toruniu, Krakowie, Warszawie, Bardzie, Głogowie, Szczecinku, Wrocławiu, Tuchowie. Był duszpasterzem, katechetą, wikariuszem, socjuszem, wicerektorem, misjonarzem. Przeprowadził 777 prac apostolskich. Pozostawił po sobie pamięć pracowitego i gorliwego kapłana i dobrego współbrata. Był bardzo sumienny w wykonywaniu swoich obowiązków. Żył życiem Kościoła i Zgromadzenia. Interesował się działalnością poszczególnych papieży. Miał doskonałą pamięć.

O. Emil Szopiński, ur. 24 kwietnia 1937 w Woliczce, parafia Świlcza, w diec. rzeszowskiej, jako pierwsze z dziesięciorga dzieci w rodzinie Tomasza i Katarzyny z d. Róg. Ukończył rok nauki w juwenacie redemptorystów w Toruniu, a po jego zamknięciu przez władze komunistyczne rozpoczął nowicjat zakonny. W 1953 r. złożył pierwsze śluby zakonne, a następnie kontynuował naukę w szkole średniej. Ukończywszy studia w WSD Redemptorystów został wyświęcony na kapłana 27 sierpnia 1961 r. Po odbyciu tirocinium misyjnego pracował jako misjonarz ludowy w różnych częściach Polski. W 1967 r. rozpoczął pracę misyjną w Argentynie. Przez dwa lata pracował w Quilmes, dziewięć lat w Dos de Mayo, sześć lat jako proboszcz w Charata, a także w Margarita Belen. Prowadził też misje ludowe i rekolekcje pośród ubogich i opuszczonych. W latach 2000-2010 pracował w Archiwum Generalnym Redemptorystów w Rzymie. Przez ostatnie lata posługiwał znów w Argentynie. Publikował też książki i artykuły w różnych periodykach. Zmarł w dn. 2 października 2018 w Charata, w wieku 81. W Zgromadzeniu przeżył 65 lat, w kapłaństwie 57. Ciało zostało złożone na cmentarzu w Villa Angela. Szerzej, w życiorysie po hiszpańsku.

Br. Jozafat - Franciszek Bednarz, ur. 4 października 1866 w Bratkowicach, w diecezji przemyskiej. Profesję zakonną złożył 26 kwietnia 1896 r. Został zamordowany przez Niemców 6 sierpnia 1944 r. w Warszawie, w wieku 77 lat. Pracował w Mościskach, Krakowie, Kościanie, głównie jako krawiec.

O. Ignacy Siedlik, ur. 1 grudnia 1913 r. w Łękawicy, w diecezji tarnowskiej. Profesję zakonną złożył 2 sierpnia 1934 r. Święcenia kapłańskie otrzymał 25 czerwca 1939 r. Zmarł 4 października 1947 r. w Krakowie, w wieku 33 lat. Pracował z młodzieżą. Uderzała w nim wielka pogoda ducha, poczucie humoru i wesołość pomimo ciężkiego krzyża, jakim była choroba.

O. Tadeusz Szarad, ur. 8 lutego 1924 r. w Łękawicy, w diecezji tarnowskiej. Profesję złożył 15 sierpnia 1946 r. Święcenia kapłańskie przyjął 21 czerwca 1953 r. Zmarł nagle, 4 października 1984 r. w Gliwicach, przeżywszy 60 lat. Przebywał w Warszawie i Gliwicach jako kapelan szpitalny. Pełnił także nieustanny dyżur przy nocnym telefonie, by spieszyć z kapłańską posługą potrzebującym. Sumiennie prowadził kancelarię parafialną.

O. Johann Nepomuk Rudolph, ur. 7 lutego 1766 r. w Jugowie koło Nowej Rudy, w Księstwie Kłodzkim. Pierwszą profesję złożył prawdopodobnie w 1789 r. Święcenia kapłańskie otrzymał 27 lutego 1791 r. Zmarł 5 października 1847 r. w Jelgavie (Mitawie), na Łotwie, w wieku 81 lat. Na polecenie św. Klemensa Hofbauera opuścił wraz z o. Wichertem i kl. Kamińskim klasztor św. Benona i udał się do Jelgavy. Pracował w założonej tam szkole. Ze względu na trudną sytuację polityczną, jaka zaistniała po trzecim rozbiorze Polski, biskup diecezji zwolnił go ze ślubów zakonnych. Był proboszczem w Jelgavie, kanonikiem kurlandzkim, cenzorem kazań i deputowanym do sądów cywilnych w Guberni Kurlandzkiej.

O. Jan Wojnowski, ur. 28 marca 1915 r. w Dortmundzie, w diecezji Paderborn w Niemczech. Profesję zakonną złożył 2 sierpnia 1934 r. Święcenia kapłańskie otrzymał 25 czerwca 1939 r. Zmarł 5 października 1981 r. w Tuchowie, osiągnąwszy wiek 66 lat. Pracę misyjną i katechetyczną rozpoczął w Mościskach. Studiował historię Kościoła na Uniwersytecie Jagiellońskim. Był wykładowcą w Tuchowie, rektorem w Toruniu. Prowadził nadto wykłady i ćwiczenia homiletyczne oraz śpiew kościelny. Słynął jako dobry kaznodzieja. Szeroka wiedza, żywa wyobraźnia i uczuciowość, głęboka religijność, współczucie z ludem, dobry głos, sprawiały, że ujmował słuchaczy. Wiele wyjeżdżał na misje i rekolekcje. Był bardzo pracowity, uczynny i towarzyski. Odznaczał się głęboką religijnością i szczerą pobożnością. Był szczególnie ceniony wśród ludzi jako spowiednik. Cechowały go pogoda ducha i optymizm.

O. Józef Erdmann, ur. 13 marca 1885 roku w Biłożywince, w archidiecezji gnieźnieńskiej. Świecenia kapłańskie otrzymał 14 lutego 1909 r. Jako kapłan wstąpił do Zgromadzenia. Profesję zakonną złożył 31 października 1915 r. Zmarł 9 października 1939 r. w Tuchowie, w wieku 54 lat. Przebywał w Mościskach, Toruniu. Pracował jako misjonarz. Był ministrem w Mościskach.

O. Stanisław Stańczyk, Junior wobec stryja, Seniora, ur. 8 września 1954 r. w Szynwałdzie, w diecezji tarnowskiej. Profesję zakonną złożył 15 sierpnia 1974 r. Święcenia kapłańskie otrzymał 5 czerwca 1980 r. Zmarł nagle 8 października 2012 r. w Tuchowie, w wieku 58 lat. Studia z dogmatyki w Insbrucku ukończył doktoratem. Przebywał w Gliwicach, Głogowie, Insbrucku, Tuchowie. Był wykładowcą, misjonarzem, katechetą, duszpasterzem. Założył Małą Poligrafię Redemptorystów i był jej dyrektorem. Jego kazania były proste i jasne. Odznaczał się bardzo szeroką wiedzą i poczuciem humoru.

O. Jan Grochola, ur. 3 stycznia 1926 r. w Łękach k. Brzeska, w diecezji tarnowskiej. Profesję zakonną złożył 21 listopada 1945 r. Święcenia kapłańskie otrzymał 22 czerwca 1952 r. Zmarł 11 listopada 2012 r. w Elblągu, mając 86 lat. Przebywał w Tuchowie, Toruniu, Warszawie, Paczkowie, Szczecinku, Bardzie, gdzie założył orkiestrę dętą, Braniewie, Łomnicy-Zdroju, Zamościu, Elblągu. Był katechetą, misjonarzem. Wyjeżdżał do Niemiec na zastępstwa. Odznaczał się pogodą ducha, życzliwością, prostotą, duchem modlitwy.

Br. kl. Leon Dzwonkowski, ur. 15 marca 1915 w Bielsku, w diecezji chełmińskiej. Profesję zakonną złożył 2 sierpnia 1936 r. Zmarł 13 października 1940 r. w Scifelli we Włoszech, w wieku 25 lat. Po wybuchu wojny wraz z innymi współbraćmi dostał się przez Rumunię i Jugosławię do Rzymu. Stamtąd został wysłany przez o. Generała do Studentatu w Cortona, gdzie studiował teologię. Pozostawił po sobie pamięć wzorowego kleryka.

O. Józef Herman, ur. 4 marca 1904 r. w Pruchnej, w diecezji wrocławskiej. Profesję zakonną złożył 8 grudnia 1923 r. Święcenia kapłańskie otrzymał 15 sierpnia 1931 r. Zmarł w Gliwicach, w dn. 14 października 1988 r., przeżywszy 84 lata. Przebywał w Toruniu, Zamościu, Tuchowie, Gliwicach, Paczkowie. Był socjuszem, wykładowcą, dyrektorem Juwenatu, magistrem braci, proboszczem i rektorem. Dbał o dobro Zgromadzenia nie unikając żadnej pracy, nawet fizycznej. Był dobrym kaznodzieją, gorliwym spowiednikiem. Chętnie służył duszpasterską pomocą sąsiednim parafiom. Był lubiany przez współbraci, jest pamiętany w Pruchnej. Cechowała go zwyczajna, szczera pobożność.

O. Andrzej Czapla, ur. 23 listopada 1925 r. w Brzyskiej Woli k. Łańcuta, w diecezji przemyskiej. Profesję zakonną złożył 8 września 1945 r. Święcenia kapłańskie przyjął 22 czerwca 1952 r. Zmarł 14 października 2009 r. w Bardzie, w wieku 83 lat. Przebywał w Gliwicach, Głogowie i Bardzie. Był misjonarzem, rekolekcjonistą, katechetą, duszpasterzem. W swym przepowiadaniu wyróżniał się walorami głosu, dużą wiedzą teologiczną i prostym językiem. Odznaczał się kulturą bycia, opanowaniem, spokojem, wrażliwością i życzliwością.

Br. Aleksander - Stanisław Muszyński, ur. 3 maja 1861 w Skrzetówce, w archidiecezji gnieźnieńskiej. Profesję zakonną złożył 2 sierpnia 1901 r. Zmarł 16 października 1936 r. w Mościskach, osiągnąwszy wiek 75 lat. Przebywał w Tuchowie i w Mościskach. Odznaczał się prostotą, szczerością, pracowitością oraz duchem modlitwy. Długoletnie dolegliwości znosił z wielkim poddaniem się woli Bożej.

O. Ryszard Marcinek, ur. 1 maja 1938 r. w Bieśniku k. Zakliczyna, w diecezji tarnowskiej. Profesję zakonną złożył 15 sierpnia 1954 r. Święcenia kapłańskie przyjął 27 kwietnia 1961 r. Zmarł 17 października 2008 r. w Tuchowie, przeżywszy 70 lat. Przebywał w Toruniu, Gliwicach, Tuchowie. Był wykładowcą literatury polskiej i języka rosyjskiego dla pozbawionych matury kandydatów do Zgromadzenia, misjonarzem, rekolekcjonistą, proboszczem, przełożonym, przewodnikiem pieszych pielgrzymek na Jasną Górę, redaktorem naczelnym kwartalnika „Homo Dei”. Pomimo choroby głosił kazania, pisał książki. Odznaczał się poczuciem humoru i niespożytą energią. Był bardzo towarzyski.

Br. Gabriel - Michał Maj, ur. 23 sierpnia 1892 r. w miejscowości Dragany, w diecezji zamojskiej. Profesję zakonną złożył 16 października 1920 r. Zmarł 18 października 1983 r. w Warszawie, w wieku 93 lat. Pracował w Maksymówce, Toruniu, Krakowie, Zamościu, Tuchowie, Warszawie, Głogowie. Pracował jako ogrodnik. Był człowiekiem żarliwej modlitwy, wielbicielem Najświętszego Sakramentu, pracowitym i oddanym Zgromadzeniu zakonnikiem.

O. Julian Polak, ur. 12 września 1934 r. w Binarowej, w diecezji tarnowskiej. Profesję zakonną złożył 2 sierpnia 1952 r. Święcenia kapłańskie przyjął 24 sierpnia 1958 r. Zmarł w Bardzie, w dn. 18 października 1985 r., przeżywszy 52 lata. Przebywał w Krakowie, Głogowie, Bardzie. Ukończył Tirocinium. Był dobrym misjonarzem, katechetą i proboszczem. Zajmował się sprawami ekonomicznymi. Odznaczał się pracowitością i uprzejmością względem współbraci.

Br. Sebastian - Władysław Lachowicz, ur. 8 września 1928 w Koniuchach k. Grodna, na Białorusi. Profesję zakonną złożył 2 sierpnia 1952 r. Zmarł 18 października 2008 r. w Tarnowie, osiągnąwszy wiek 80 lat. Spoczywa w Tuchowie. Pracował w Braniewie, Tuchowie, Toruniu, Łomnicy i Warszawie. Był zakrystianem, gospodarzem, furtianem. Wyjeżdżając na Litwę i Białoruś w czasach komunistycznych, przewoził literaturę religijną, książki, monstrancje, kielichy. Cieszył się zaufaniem i wielkim autorytetem wśród tamtejszego duchowieństwa. Był pogodny, opanowany, sumienny, pokorny, posłuszny, oszczędny.

O. Jan Igielski, ur. 12 stycznia 1915 r. w Stróżach, w diecezji tarnowskiej. Profesję zakonną złożył 2 sierpnia 1936 r. Święcenia kapłańskie przyjął 29 czerwca 1941 r. Zmarł 20 października 2005 r. w Gliwicach, w wieku 90 lat. Wraz z o. Piekarskim ocalał z wojennej pożogi w Warszawie (1944). Przebywał w Braniewie, Toruniu, Lubaszowej, Głogowie, Warszawie na ul. Karolkowej, Zamościu, Bielsku-Białej, Gliwicach. Był misjonarzem, duszpasterzem, budowniczym, kapelanem sióstr. W Braniewie odbudował spalony klasztor i kościół, w Toruniu budował kościół, w Lubaszowej dom wakacyjny, w Żdanowie kościół. Jego pracowitość wynikała z modlitwy. Był cenionym spowiednikiem. Doświadczony różnymi chorobami, znosił je mężnie i z poddaniem się woli Bożej.

O. Jan Piekarski, ur. 16 października 1924 r. w Krakowie. Profesję zakonną złożył 2 lutego 1941 r. Święcenia kapłańskie otrzymał 17 kwietnia 1949 r. Zmarł 22 października 2012 r. w szpitalu w Warszawie, przeżwyszy 88 lat. Tylko on i o. Igielski ocaleli z rzezi redemptorystów i mieszkańców Woli podczas Powstania Warszawskiego w 1944 r Przebywał w Bardzie, Wrocławiu, Krakowie, Warszawie, wiele lat w Rzymie. Był ekonomem prowincji, a w latach 1965-1969 prowincjałem. Za jego kadencji erygowano dom zakonny w Lubaszowej oraz otwarto dom wypoczynkowy w Rowach. W Rzymie był ekonomem domu generalnego oraz wicerektorem, prokuratorem misji zagranicznych, duszpasterzem sióstr, przewodnikiem i opiekunem pielgrzymów. W latach 1981–1992 był delegatem Komisji Charytatywnej Episkopatu Polski w Rzymie. Był blisko O. Świętego Jana Pawła II. Dzięki jego pomocy i zaangażowaniu, wielu Polaków skorzystało we Włoszech ze specjalistycznego leczenia (138 chorych). Zawsze starał się być wierny Bogu i ludziom. Wspomnienie Zofii Rudyk, siostry o. Jana, Vimeo.

O. Rafał Raczko, ur. 24 października 1868 r. w Kielcach. Święcenia kapłańskie otrzymał 25 lipca 1891 r. Pracował jako wikariusz w Dzierzgowie i w Kielcach, a następnie jako proboszcz w Nawarzycach i w Kielcach. Wstąpił do Zgromadzenia już jako kapłan i złożył profesję zakonną 13 listopada 1914 r. Został zamordowany przez Niemców 6 sierpnia 1944 r. w Warszawie, w wieku 75 lat. Przebywał w Tuchowie, Warszawie, Toruniu. Drugi Nowicjat ukończył na Świętej Górze w Czechach. Był dobrym misjonarzem i kaznodzieją. Porywał wymową, a głębokie jego życie wewnętrzne dodawało duchowej mocy jego słowom.

O. Stanisław Skowronek, ur. 30 lipca 1925 r. w Wólce Łamanej, w diecezji przemyskiej. Profesję zakonną złożył 15 sierpnia 1946 r. Święcenia kapłańskie otrzymał 21 czerwca 1953 r. Ukończył tirocinium w Warszawie. Następnie posługiwał w Zamościu jako misjonarz i kapelan szpitala. W 1956 r. wrócił do Warszawy, gdzie pracował jako kapelan szpitala i katecheta. W 1970 r. ukończył studia katechetyczne na ówczesnej Akademii Teologii Katolickiej. W 1973 r. wyjechał do Nigru (Afryka), jednak ze względu na bardzo trudne warunki klimatyczne i problemy zdrowotne wrócił do Polski. Pracował w Głogowie jako katecheta. 1 sierpnia 1976 r. wyjechał do Argentyny, gdzie pracował w Villa Ángela, Posadas, Quilmes, a od 1994 r. w studentacie w La Plata, jako spowiednik i kapelan kaplicy przy cmentarzu. Zmarł 25 października 2004 r. w La Plata, w wieku 79 lat. Spoczywa z innymi wspołbraćmi na cmentarzu w Quilmes.

O. Urbanowicz Stefan, ur. 2 września 1944 r. w Kostopolu k. Równego, na Białorusi. Profesję zakonną złożył 16 października 1970 r. Święcenia kapłańskie otrzymał 17 sierpnia 1976 r. Zmarł 26 października 2001 r. w Gdyni, w wieku 57 lat. Pracował głównie jako misjonarz. Przebywał w Bardzie, Braniewie, Szczecinku i Gdyni. Był bezkonfliktowy, braterski, zawsze otwarty na innych, dyspozycyjny, serdeczny.

O. Adolf Żółtowski, ur. 19 sierpnia 1870 r. w Jarogniewicach, w diecezji poznańskiej. Ukończył seminarium w Poznaniu. Święcenia kapłańskie otrzymał 11 października 1896 r. Jako administrator parafii w Nekli, wraz ze swym ojcem wystawił tam swoim kosztem kościół parafialny. Przyjęty do Zgromadzenia, złożył profesję zakonną 2 lutego 1902 r. Zmarł 28 października 1934 r. w Mościskach, przeżywszy 64 lata. Swym majątkiem przyczynił się znacznie do zbudowania klasztorów w Maksymówce i Krakowie. Głównym polem jego działalności było wychowanie zakonnej młodzieży. Przez długie lata był prefektem Studentatu, lektorem, magistrem Nowicjatu, rektorem. Odznaczał się głębszym życiem wewnętrznym i duchem zakonnym.

O. Edmund Górski, ur. 28 października 1875 r. w Miechowie, w diecezji kieleckiej. Studia teologiczne odbywał w seminarium w Warszawie. Świecenia kapłańskie otrzymał 28 października 1898 r. Pracował jako wikariusz w Kazimierzy Wielkiej, Sosnowcu i Kielcach oraz jako proboszcz w Skale. Był ojcem duchownym w seminarium kieleckim. Po wstąpieniu do Zgromadzenia złożył profesję zakonną 2 sierpnia 1914 r. Został zamordowany przez Niemców 6 sierpnia 1944 r. w Warszawie, w wieku 68 lat. Przebywał w Maksymówce. Był rektorem w Warszawie, na Stawkach w Toruniu i Tuchowie oraz superiorem hospicjum w Lublinie. Głosił wiele rekolekcji dla kapłanów, sióstr zakonnych i kleryków. Jako przełożony miał dobre i otwarte dla każdego serce.

Br. Marian - Paweł Pastucha, ur. 28 grudnia 1898 r. w Tarnowie. Profesję zakonną złożył 30 listopada 1919 r. Zmarł nagle w Gliwicach, w dn. 29 października 1975 r., w wieku 76 lat. Przebywał w Krakowie, Zamościu, Szczecinku, Gliwicach. Był furtianem, kucharzem, zakrystianem, ekonomem i organistą. Wspomagał ubogich i potrzebujących, którzy przychodzili do furty. Odznaczał się pracowitością, cierpliwością i dobrocią dla wszystkich.

O. Antoni Lisiak, ur. 17 maja 1907 r. w Kłodzisku, w diecezji poznańskiej. Profesję zakonną złożył 2 sierpnia 1930 r. Święcenia kapłańskie przyjął 11 sierpnia 1935 r. Zmarł w Toruniu, w dn. 29 października 1986 r., ukończywszy 79 lat życia. Przebywał w Warszawie, Głogowie. Jego życie było przepełnione misjonarską pracą. Słowo Boże głosił prosto, z głęboką wiarą i wewnętrznym przekonaniem. Był rektorem w Zamościu. Odznaczał się pracowitością, prostotą, pobożnością. Oczekiwał na śmierć świadomie, z ufnością i spokojem ducha.

O. Stanisław Marczak, ur. 18.03.1927 r. w Mariantowie k. Konina, w diecezji włocławskiej. Profesję zakonną złożył 2 sierpnia 1948 r. Święcenia kapłańskie otrzymał 19 czerwca 1955 r. Zmarł 29 października 2014 r. w Tuchowie, przeżywszy 87 lat. Przebywał w Toruniu, Zamościu, Głogowie, Szczecinku, Tuchowie, Łomnicy-Zdroju, Lubaszowej, Braniewie, Warszawie. W 1970 r. wyjechał na misje do Argentyny. Posługiwał w Villa Angela, San Pedro, Quilmes, Posadas. Do Polski wrócił w 1992 r. Następnie pracował jako duszpasterz w Makarowcach na Białorusi, w Kazachstanie: w Pietropawłowsku, Tonkoszurówce i Kellerówce, a także w Truskawcu na Ukrainie. Od 2003 r. posługiwał w Zamościu, Szczecinie, Braniewie i w Tuchowie, gdzie spoczywa.

O. Józef Kapusta, ur. 30 października 1916 r. we Wróżenicach, w diecezji krakowskiej. Profesję zakonną złożył 2 sierpnia 1935 r. Święcenia kapłańskie otrzymał 29 czerwca 1941 r. Został zamordowany przez Niemców 6 sierpnia 1944 r. w Warszawie, przeżywszy 27 lat. Pracował w Tuchowie. Był misjonarzem.

O. Leon Pyżalski, ur. 6 czerwca 1883 r. w Niedźwiedzi, w diecezji poznańskiej. Profesję zakonną złożył 2 sierpnia 1901 r. Święcenia otrzymał 28 lipca 1907 r. Zmarł 31 października 1974 r. w Loreto w USA, w wieku 91 lat. Przebywał w Tuchowie, Krakowie, Kościanie, Toruniu, Maksymówce. Prowadził działalność pisarską i był kierownikiem duchowym. Głosił rekolekcje osobom duchownym. Był przełożonym w Tuchowie, gdy budowane były wieża i skrzydło zachodnie klasztoru tuchowskiego. Jako ekonom prowadził budowę w Toruniu na Bielanach. Przebudowywał dom w Zamościu, budował dom we Lwowie. Uczestniczył w Kapitule Generalnej w 1936 r. Wyjeżdżał do Stanów Zjednoczonych, by znaleźć środki materialne na ukończenie prac przy budynku klasztoru na pomieszczenie Studentatu.