Sancti & beati
OMNES :: Elenchus :: Novissimi :: AETAS
Benonici :: Warszawa 1944
Styczeń :: Luty :: Marzec :: Kwiecień :: Maj :: Czerwiec
Lipiec :: Sierpień :: Wrzesień :: Październik :: Listopad :: Grudzień
C.Ss.R. :: EXPECTANTES

[01] [02] [03] [04] [05] [06] [07]
[08] [09] [10] [11] [12] [13] [14]
[15] [16] [17] [18] [19] [20] [21]
[22] [23] [24] [25] [26] [27] [28]
[29] [30]

O. Franciszek Majgier, ur. 1 kwietnia 1881 w Strzelczyskach, w diecezji przemyskiej. Profesję zakonną złożył 2 grudnia 1899 r. Święcenia kapłańskie otrzymał 1 czerwca 1906 r. Został zamordowany w Warszawie przez Niemców 6 sierpnia 1944 r, w wieku 63 lat. Podczas pierwszej wojny światowej pracował w Mautern, Linz pośród polskich uchodźców oraz w szpitalach wojskowych. Później został przeniesiony do w Zamościa. Pełnił posługę ekonoma. Był dobrym, radosnym, wrażliwym na innych misjonarzem.

O. Franciszek Kaczewski, ur. 2 kwietnia 1913 r. w Łękawicy, w diecezji tarnowskiej. Profesję zakonną złożył 2 sierpnia 1934 r. Święcenia kapłańskie otrzymał 5 sierpnia 1939 r. Został zamordowany przez Niemców 6 sierpnia 1944 r. w Warszawie, w wieku 31 lat. Pełnił redemptystowską posługę w Lublinie i w Warszawie. Po ukończeniu Drugiego Nowicjatu pracował jako misjonarz.

Br. kl. Bartłomiej Faron, ur. 1803 r. w Maszkowicach, w diecezji tarnowskiej. Profesję zakonną złożył 4 listopada 1829 r. Zmarł jako subdiakon 2 kwietnia 1833 r. w Tarnoskale, w wieku 26 lat.  Należał do wspólnoty domu w Piotrkowicach, gdzie pracował jako nauczyciel języka łacińskiego w miejscowej szkole.

Br. Stefan - Józef Kurzeja, ur. 14 czerwca 1878 r. w Kamienicy, w diecezji tarnowskiej. Profesję zakonną złożył 2 kwietnia 1908 r. Zmarł 2 kwietnia 1945 r. w Tuchowie, w wieku 66 lat. Posługiwał w Krakowie, Mościskach i w Toruniu. Pracował w Zgromadzeniu jako krawiec. Po wybuchu pierwszej wojny światowej został powołany do wojska i walczył na froncie wschodnim oraz był sanitariuszem na froncie włoskim. W sierpniu 1919 r. zwolniony z szeregów powrócił do klasztoru. Był pracowity, cichy i pobożny.

O. Wojciech Styka, ur. 26 marca 1864 r. w Mrowli, w diecezji przemyskiej. Profesję zakonną złożył 9 listopada 1884 r. Święcenia kapłańskie otrzymał 7 sierpnia 1890 r. Zmarł 3 kwietnia 1932 r. w Mościskach, w wieku 68 lat. Pełnił Pełnił redemptystowską posługę w Tuchowie i w Mościskach. Był wybitnym misjonarzem. Przeprowadził łącznie 700 prac misyjnych i rekolekcyjnych. Był rektorem, spełniał też obowiązki ministra. Cechowały go serdeczność i radość.

Br. Kasper - Antoni Kaletka, ur. 24 stycznia 1902 r. w Jaszczurowej, w diecezji krakowskiej. Profesję zakonną złożył 2 lutego 1929 r. Zmarł 4 kwietnia 1979 r. w Gliwicach, w wieku 77 lat. Pracował w redemptorystowskiej posłudze w Łomnicy, Tuchowie, Krakowie, Toruniu i w Braniewie, zwłaszcza jako kucharz i ogrodnik. Był zawsze miły, pracowity i pobożny.

O. Stanisław Czyż, ur. 8 Stycznia 1931 r. w Tadeuszowie k. Opatowa, w diecezji sandomierskiej. Profesję zakonną złożył 2 sierpnia 1951 r. Święcenia kapłańskie przyjął 6 kwietnia 1958 r. Zmarł 4 kwietnia 2014 r. w szpitalu w Elblągu, w wieku 83 lat. Pracował jako misjonarz, rekolekcjonista i duszpasterz w Skarżysku-Kamiennej, Toruniu, Gdyni i w Elblągu. Pisał wiersze, które zostały opublikowane w 1996 r. przez wydawnictwo Homo Dei w tomiku pt. Nad Polską błysła (pseudonim: Czysław). Wydał także wspomnienia z okresu II Wojny światowej Między Wisłą a Kamienną: wspomnienia 1939–1945. Układał również teksty pieśni ku czci Matki Bożej Nieustającej Pomocy.

O. Kazimierz Suchan, ur. 7 marca 1922 r. w Tuchowie. Profesję zakonną złożył 2 sierpnia 1946 r. Święcenia kapłańskie przyjął 22 czerwca 1952 r. Zmarł w Toruniu, w dn. 5 kwietnia 1980 r., w wieku 58 lat. Pełnił redemptystowską posługę w Toruniu, Braniewie, Wrocławiu. Był dobrym misjonarzem i katechetą, a także ministrem we wspólnocie. Był bardzo towarzyski i jednocześnie bardzo wrażliwy na drugiego człowieka.

O. Jan Biłko, ur. 23 czerwca 1877 r. w Leszni Wyżnej, w diecezji wrocławskiej. Święcenia kapłańskie otrzymał 23 lipca 1902 r. Jako proboszcz w Zebrzydowicach wstąpił do Zgromadzenia. Profesję zakonną złożył 12 sierpnia 1918 r. Zmarł w Tuchowie, w dn. 6 kwietnia 1972 r., osiągnąwszy sędziwy wiek 94 lat. Był rektorem we Lwowie, Warszawie i Gliwicach, a także ekonomem prowincji oraz ministrem różnych klasztorów. Pełnił posługę prefekta braci koadiutorów oraz Drugiego Nowicjatu. Opracował podręcznik "Drugi Nowicjat". Jako misjonarz propagował ideę trzeźwości rodzin. Jego kazania cechowały prostota i praktyczność. Był człowiekiem bardzo zaradnym, dokładnym i uczciwym.

O. Józef Jarosz, ur. 12 lipca 1916 r. w Faściszowej, w diecezji tarnowskiej. Profesję zakonną złożył 2 sierpnia 1935 r. Święcenia kapłańskie otrzymał 29 czerwca 1941 r. Zmarł w Toruniu, w dn. 6 kwietnia 1989 r., przeżywszy 72 lata. Całe jego życie poświęcone było wychowaniu młodzieży zakonnej. Był socjuszem w Krakowie i w Toruniu, dyrektorem Juwenatu, prefektem Studentatu oraz magistrem Nowicjatu. Ponadto w Toruniu pracował w duszpasterstwie. Cechowały go szczera pobożność i wielkie umiłowanie Zgromadzenia, zwłaszcza zakonnej młodzieży.

O. Kazimierz Lasak, ur. 16 sierpnia 1934 r. w Białym Dunajcu, w archidiecezji krakowskiej. Profesję zakonną złożył 2 sierpnia 1952 r. Święcenia kapłańskie przyjął 24 sierpnia 1958 r. Zmarł 6 kwietnia 2005 r. w Krakowie, w wieku 70 lat. Pełnił redemptystowską posługę w Paczkowie, Skarżysku Kamiennej, Elblągu, Zamościu, Głogowie i Krakowie. Był katechetą, sekretarzem prowincji, pomocnikiem w duszpasterstwie. Pomimo choroby od pierwszego roku kapłaństwa podejmował każdą pracę. Dzięki swojemu silnemu charakterowi wytrwale dźwigał krzyż choroby.

O. Stanisław Ziobroń, ur. 16 maja 1947 r. w Woli Wadowskiej, w diecezji tarnowskiej. Profesję zakonną złożył 15 sierpnia 1968 r. Święcenia kapłańskie otrzymał 13 czerwca 1974 r. Zmarł 6 kwietnia 2014 r. w szpitalu w Krakowie, przeżywszy 66 lat. Pracował jako misjonarz, rekolekcjonista i duszpasterz w Łomnicy-Zdroju, Tuchowie, Krakowie, gdzie był również ekonomem i budowniczym nowego skrzydła klasztoru, w Kościelisku, Gliwicach i w Manville, w stanie New Jersey (USA). Był kapelanem Sióstr Matki Miłości Naszej Pani Dobrej i Nieustającej Pomocy w Krakowie. Odznaczał się otwartością, pogodą ducha, łatwością nawiązywania kontaktów i życzliwym nastawieniem do innych.

O. Stanisław Majgier urodził się 4 sierpnia 1927 r. w Krakowie. Miał młodszego brata Tadeusza, który również został redemptorystą. W 1946 roku został przyjęty do nowicjatu. Rok później, 2 sierpnia 1948 r. złożył śluby zakonne w Zgromadzeniu Najświętszego Odkupiciela i po odbyciu studiów filozoficzno-teologicznych w WSD Redemptorystów w Tuchowie, w dniu 19 czerwca 1955 r. przyjął święcenia prezbiteratu z rąk ks. bpa Włodzimierza Jasińskiego. Pracował jako duszpasterz, misjonarz i rekolekcjonista. Przeprowadził ok. 200 prac apostolskich. Pełnił redemptystowską posługę w domach zakonnych w Łomnicy-Zdroju, Wrocławiu i w Paczkowie (przez 43 lata). Zmarł 6 kwietnia 2015 r. w Paczkowie, w 60 roku kapłaństwa i 68 roku życia zakonnego, przeżywszy 87 lat. Po zamknięciu domu zakonnego w Paczkowie, ciało o. Stanisława przeniesiono w marcu 2021 roku do Głogowa, gdzie spoczywa w kwaterze redemptorystów, obok brata Tadeusza Majgiera (1932-2011).

O. Marian Brudzisz urodził się 8 września 1930 roku w Rożnowicach (diecezja tarnowska) z rodziców Wojciecha i Marii z domu Róż. Pierwszą profesję zakonną złożył 2 sierpnia 1948 roku w Łomnicy-Zdroju, zaś profesję wieczystą 2 sierpnia 1953 roku w Tuchowie. Święcenia kapłańskie otrzymał 19 czerwca 1955 roku z rąk abpa Włodzimierza Jasińskiego w Tuchowie. W latach 1956-1960 odbywał na KUL studia teologiczne, jak również studia z zakresu historii Kościoła. Po ich ukończeniu pracował jako duszpasterz w Zamościu (1960-1962). Następnie był wykładowcą historii, geografii, nauki o Polsce i świecie współczesnym oraz biologii w tajnym juwenacie w Braniewie i Łomnicy-Zdroju (1962-1965), a potem także w Tuchowie (1965-1966). Po uzyskaniu tytułu doktora historii w marcu 1967 r., podjął wykłady z historii Kościoła w WSD Redemptorystów w Tuchowie. Z niezwykłym zaangażowaniem pełnił także funkcję dyrektora seminaryjnej biblioteki, którą organizował na nowo (1967-1985). W latach 1970-1980 dostarczał książki teologiczne dla księży i katolików świeckich w ówczesnej Czechosłowacji oraz uczestniczył w przygotowaniu kandydatów do kapłaństwa, organizując tajne święcenia. W latach 1987-1989 pracował w Archiwum Generalnym w Rzymie, zaś w latach 1989-2001 był dyrektorem Biblioteki Akademii Alfonsjańskiej, którą zmodernizował. W 2002 r. powrócił do Polski i zamieszkał w Krakowie, gdzie kontynuował badania nad historią Zgromadzenia i pracą redemptorystów wśród Polonii. Współpracował z Instytutem Historii Zgromadzenia Redemptorystów w Rzymie, stając się autorem poważnych artukułów w czasopiśmie naukowym Spicilegium Historicum C.SS.R. W grupie historyków Zgromadzenia (zwłaszcza o. Giuseppe Orlandi, o. Francesco Chiovaro i Otto Weiss), współdziałał w projekcie wydania historii Zgromadzenia Najświętszego Odkupiciela. Na gruncie ojczyźnianym pozostawał we współpracy z Encyklopedią Katolicką, a także z Ośrodkiem Badań nad Polonią i Duszpasterstwem Polonijnym KUL. Uniwersytet ten w 2016 roku uhonorował go prestiżową Nagrodą Naukową im. Ireny i Franciszka Skowyrów. Współpracował ponadto z Polskim Słownikiem Biograficznym oraz ze Słownikiem Polskich Teologów Katolickich. Uporządkował ponadto Archiwum Polskiej Misji Katolickiej we Francji (kilkunastomiesięczną pracę zakończył w 2014 r.). Pozostanie cenionym autorem licznych artykułów i haseł encyklopedycznych poświęconych redemptorystom i polskiej emigracji, zwłaszcza we Francji oraz kilku poczytnych pozycji książkowych. Kilkanaście ostatnich miesięcy życia spędził w Tuchowie, gdzie zmarł w dniu 6 kwietnia 2022, przeżywszy 74 lata życia w zakonnej konsekracji, a 67 lat w kapłańskiej posłudze redemptorysty. Spoczywa w Tuchowie.

Br. Stefan Bogacz, ur. 7 kwietnia 1917 r. w Radgoszczy, w diecezji tarnowskiej. Profesję zakonną złożył 2 lutego 1937 r. Został zamordowany przez Niemców 6 sierpnia 1944 r. w Warszawie, w wieku zaledwie 27 lat. Pełnił zakonną posługę w Toruniu i w Warszawie. Był krawcem. Odznaczał się duchem modlitwy.

O. Władysław Szołdrski, ur. 22 kwietnia 1884 r. w Kliczkowie Wielkim, w diecezji włocławskiej. Święcenia kapłańskie otrzymał 28 października 1906 r. Do Zgromadzenia wstąpił jako kapłan. Profesję zakonną złożył 2 lutego 1909 r. Zmarł 7 kwietnia 1971 r. we Wrocławiu, przeżywszy 86 lat. Pełnił redemptystowską posługę w Krakowie, Tuchowie, Toruniu, Wrocławiu i w Warszawie. Był prefektem braci i wykładowcą w Studentacie. W życiu prowincji i Kościoła w Polsce zaznaczył się przede wszystkim jako historyk. Opracował m.in. wielotomowy zbiór dokumentów dotyczących św. Klemensa pod tytułem Monumenta Hofbaueriana. Pisał żywoty naszych świętych, życiorysy innych redemptorystów, wspomnienia o współbraciach polskich, historię sanktuarium w Tuchowie. Opracował i dokumentował całe życie Prowincji. Wyjeżdżał także na misje. Pozostawił pamięć cichego, świątobliwego i bardzo pracowitego zakonnika.

O. Józef Kosiarski, ur. 2 kwietnia 1928 r. w Brzyskiej Woli koło Leżajska, w diecezji przemyskiej. Profesję zakonną złożył 2 sierpnia 1949 r. Na kapłana został wyświęcony 17 czerwca 1956 r. Zmarł 7 kwietnia 1993 r. w Gliwicach, w wieku 65 lat. Ukończył Tirocinium. Jako misjonarz pełnił posługę w Bardzie Śląskim i w Lubaszowej, a także w Głogowie i w Gliwicach. Uczył też katechezy w szkole. Wiele spowiadał. Był przywiązany do Tradycji Kościoła, nieustępliwy w poszukiwaniach i dociekaniach, dużo czytał. Miał zamiłowanie do filozofii.

O. Jan Kazimierz Cygnar, ur. 7 stycznia 1940 r. w Olszynach, w diecezji tarnowskiej. Profesję zakonną złożył 15 sierpnia 1957 r. Święcenia kapłańskie przyjął 19 lipca 1964 r. Zmarł śmiercią tragiczną w dn. 7 kwietnia 2007 r. w pobliżu Sermoneta (Lacjum) we Włoszech, przeżywszy 67 lat. Został pochowany w Tuchowie. Pełnił posługę kapłańsko-zakonną w Zamościu, Tuchowie, Argentynie, Brazylii, Boliwii i w Rzymie. Był wykładowcą prawa kanonicznego w WSD, prefektem braci, kuratorem sióstr służebniczek w Dębicy, a na koniec tłumaczem dokumentów w Zarządzie Generalnym w Rzymie. Był serdeczny, usłużny i bardzo lubiany. Odznaczał się pracowitością, dyspozycyjnością i odpowiedzialnością za redemptorystowskie dzieło misyjne.

Br. kl. Jan Kurzeja, ur. 1 stycznia 1919 r. w Kamienicy, w diecezji tarnowskiej. Profesję zakonną złożył 2 lipca 1938 r. Zmarł 8 kwietnia 1941 r. w Krakowie. Był pobożny, pilny, zdolny i usłużny. Ciężka choroba nerek przyczyniła się do przedwczesnej śmierci, w wieku 22 lat.

Br. Konstanty - Wojciech Zielkowski, ur. 9 czerwca 1921 r. w Kazimierzowie, w diecezji warszawskiej. Profesję zakonną złożył 15 sierpnia 1964 r. Zmarł 8 kwietnia 2000 r. w Bardzie, osiągnąwszy wiek 79 lat. Posługiwał w Elblągu, Gliwicach, Wrocławiu i Bardzie. Pełnił funkcję furtiana, kucharza i zakrystiana. W Bardzie prowadził także sklepik klasztorny. Powierzone mu zadania wypełniał zawsze bardzo sumiennie. Miał w Zgromadzeniu młodszego rodzonego brata, Bolesława, o imieniu zakonnym Bernard, który ostatnie 38 lat życia posługiwał również w Bardzie, a zmarł w dn. 6 lipca 2020 roku.

O. Stanisław Bafia C.SS.R. urodził się 22 listopada 1945 roku w Gliczarowie Dolnym, w rodzinie góralskiej Jana i Karoliny zd. Rzepka. Szkołę podstawową w Gliczarowie Górnym ukończył w czerwcu 1959 roku. Dwie pierwsze klasy liceum ogólnokształcącego odbył w juwenacie redemptorystów w Toruniu, którego działalność została zakończona postanowieniem władz komunistycznych w 1961 roku. Dalsze dwie klasy kończył więc w Liceum Ogólnokształcącym im. Seweryna Goszczyńskiego w Nowym Targu. Po zdaniu matury w lipcu 1963 roku wstąpił do Zgromadzenia Redemptorystów. Pierwsze śluby zakonne złożył 15 sierpnia 1964 roku, zaś śluby wieczyste 7 lutego 1970 roku. Święcenia kapłańskie przyjął 21 czerwca 1970 z rąk ks. bpa Jerzego Ablewicza. Następnie do 1976 roku pracował jako duszpasterz w Krakowie, studiując równocześnie liturgikę w Instytucie Liturgicznym przy Wydziale Teologii w Krakowie. Po uzyskaniu absolutorium w 1976 roku został skierowany na studia filozofii na KUL w Lublinie. W ramach studiów doktoranckich rozpoczął badania nad metafizyką uprawianą w XII-wiecznej szkole katedralnej w Chartres. Po skończeniu studiów, w 1981 roku podjął pracę w WSD Redemptorystów w Tuchowie, pełniąc – oprócz pracy dydaktycznej – funkcje m.in. dyrektora studiów czy wicerektora. W 1986 roku uzyskał stopień doktora nauk humanistycznych w zakresie historii filozofii, a następnie został skierowany do Monachium, gdzie kontynuował pracę badawczą. W latach 1993-1997 był redaktorem naczelnym kwartalnika „Homo Dei”. W lutym 1999 roku uzyskał habilitację na Wydziale Filozoficznym KUL. Od roku akademickiego 1999-2000 był adiunktem na Wydziale Filozoficznym PAT w Krakowie (dziś UPJPII), zaś od roku akademickiego 2001-2002 pracował na stanowisku profesora nadzwyczajnego na Wydziale Teologii UWM w Olsztynie. Ponadto, oprócz zajęć dydaktycznych w WSD Redemptorystów w Tuchowie (1981-1990) oraz w Krakowie (1990-1998), wykładał różne dyscypliny filozoficzne w kilku krakowskich seminariach duchownych. Po przejściu na emeryturę, przez kilka lat pracował również w Wyższej Szkole Policji w Szczytnie. Od 2020 roku mieszkał we wspólnocie redemptorystów przy Sanktuarium Matki Bożej Tuchowskiej, znosząc cierpliwie trudy choroby. Przeżywszy 77 lat, zmarł w Tuchowie, w Niedzielę Wielkanocną 9 kwietnia 2023 roku, w 59 roku życia zakonnego i 53 roku posługi kapłańsko-misyjnej.

O. Walenty Teodor Wojciechowicz, ur. 11 lutego 1784 r. w Chełmnie. Profesję zakonną złożył w 1802 r. Święcenia kapłańskie otrzymał w 1806 r. Zmarł 10 kwietnia 1817 r. w Chełmży, w wieku 33 lat. W szkole przy klasztorze św. Benona uczył matematyki i fizyki, a w seminarium teologii i filozofii. Opiekował się chorymi w wojskowych szpitalach francuskich. W roku 1808 wraz z innymi Benonitami został wywieziony do Kostrzyna. Stamtąd udał się do Chełmna. Pracował jako nauczyciel oraz rektor w Akademii Chełmińskiej. Był proboszczem w Chełmży.

Br. Ildefons - Jan Milczuk, ur. 15. lipca 1865 r. w miejscowości Lipsko, w diecezji lubelskiej. Profesję zakonną złożył 2 sierpnia 1894 r. Zmarł w Warszawie, w dn. 11 kwietnia 1944 r., w wieku 78 lat. Pełnił redemptystowską posługę w Tuchowie, Mościskach i w Krakowie. Pracował jako kucharz i infirmarz, otaczając chorych troskliwą opieką. Był szczerze przywiązany do Zgromadzenia, odznaczał się usłużnością i pobożnością.

O. Ludwik Frąś, ur. 16 sierpnia 1901 r. w Uściu Solnym, w diecezji tarnowskiej. Profesję zakonną złożył 2 sierpnia 1919 r. Święcenia kapłańskie otrzymał 18 lipca 1926 r. Zmarł 12 kwietnia 1953 r. w Krakowie, przeżywszy 51 lat. Pełnił redemptystowską posługę w Krakowie i w Toruniu. Studiował historię i geografię na Uniwersytecie Jagiellońskim, gdzie  otrzymał tytuł doktora filozofii. Był wykładowcą w Juwenacie w Toruniu i rektorem w Wilnie. Pełnił obowiązki przełożonego i proboszcza w Bardzie. Był prowincjałem w latach 1947-1953. Na każdym stanowisku, jakie piastował, pociągał innych swą dobrocią. Odznaczał się rozwagą, roztropnością i pogodą ducha.

Czesław Osika, oblat Zgromadzenia Redemptorystów, zmarł w Lubaszowej 13 kwietnia 2019 r., w wieku 74 lat. Urodził się 4 grudnia 1944 roku w Tuchowie. Miał trzech braci i jedną siostrę. W dn. 28 kwietnia 1968 roku, w kaplicy domu nowicjatu w Lubaszowej, zawarł ślub kościelny z Krystyną, z domu Szczepańską. Wychowali razem 4 córki i 2 synów. Mieli 10 wnuczek i 2 wnuków. Należąc do tradycyjnych rodzin katolickich, starali się przekazać chrześcijańskie wartości swoim dzieciom i wnukom. Czesław od dziecka związany był z redemptorystami. Jego ojciec był jednym z budowniczych obecnego domu nowicjatu w Lubaszowej. Sam, jako młody chłopak, pomagając w budowie, nawiązał wiele przyjaźni z ówczesnymi klerykami. Po ukończeniu szkoły wyjechał do Krakowa, gdzie pracował przez 2 lata jako kucharz w klasztorze redemptorystów przy ul. Zamoyskiego 56. Od 1964 r. odbywał dwuletnią zasadniczą służbę wojskową w 62 Pułku Lotnictwa Myśliwskiego w Poznaniu. Przyszły Oblat Zgromadzenia, od 1984 r. był zaangażowany w budowę kościoła św. Gerarda w Lubaszowej, udzielając się w „Komitecie budowy kościoła”, a po powstaniu parafii – w Radzie Parafialnej. Przez 8 lat w domu Czesława odbywały się lekcje religii. Od powstania parafii w 1999 r. był też kościelnym, pomagając proboszczom w obsłudze kościoła i w pracy duszpasterskiej, co przez wiele lat czynił honorowo, a często z innymi członkami rodziny w sposób przekraczający zwyczajną troskę o kościół. Był też zelatorem żywego różańca. Oprócz zaangażowania w życie parafii związany był również z naszą wspólnotą zakonną. Często służył wszelką pomocą w różnorakich pracach czy remontach i czynił to zawsze z wielkim zaangażowaniem. Dlatego, na prośbę wspólnoty redemptorystów w Lubaszowej, Przełożony Generalny Zgromadzenia Redemptorystów o. Michael Brehl, nadał panu Czesławowi i innym wspólpracownikom klasztoru, honorowy tytuł oblata Zgromadzenia Najświętszego Odkupiciela. Dyplomy wręczył o. Prowincjał Janusz Sok podczas Eucharystii w uroczystość Objawienia Pańskiego, w dn. 6 stycznia 2018 roku. Pan Czesław przez wiele lat walczył z chorobą nowotworową. Częste wizyty w szpitalu, chemioterapie i inne zabiegi znosił w duchu wiary, składając swoje cierpienia dla dobra parafii św. Gerarda i za redemptorystów na Lubaszowej. Kiedy zmarł, nad ranem, w dn. 13 kwietnia 2019 roku, zaopatrzony sakramentami św. i otoczony modlitwą najbliższych, jego pogrzeb zgromadził niemal całą parafię św. Gerarda. Spoczywa na cmentarzu w Tuchowie.

O. Antoni Grabe, ur. 5 lutego 1875 r. w Białorzece, w diecezji chełmińskiej. Profesję zakonną złożył 3 września 1898 r. Święcenia kapłańskie otrzymał 1 sierpnia 1902 r. Zmarł 15 kwietnia 1954 r. w Zamościu, w wieku 79 lat. Pełnił redemptystowską posługę w Maksymówce, Tuchowie i w Toruniu. Oddał Prowincji szczególne zasługi jako lektor w Studentacie i Juwenacie. Pełnił posługę ministra w różnych klasztorach. Był też przełożonym w Paczkowie.

Br. kl. Franciszek Zasadni, ur. 16 kwietnia 1924 r. w Zasadnem, w diecezji tarnowskiej. Profesję zakonną złożył 2 sierpnia 1943 r. Został zamordowany przez Niemców 6 sierpnia 1944 r. w Warszawie, w wieku zaledwie 20 lat. Rozpoczęty w Łomnicy Nowicjat musiał przerwać z rozkazu policji niemieckiej. Udał się do domu rodzinnego. Nie zerwał jednak łączności ze Zgromadzeniem. W jesieni 1942 r. wysłano go do Warszawy, by tam kończył Nowicjat. Był zawsze wesoły i uśmiechnięty.

O. Zygmunt Ober, ur. 3 grudnia 1881 r. w Radomicku, w archidiecezji poznańskiej. Profesję zakonną złożył 2 sierpnia 1902 r. Święcenia kapłańskie otrzymał 28 lipca 1907 r. Zmarł 17 kwietnia 1925 r. w Kościanie, w wieku 43 lat. Pełnił redemptystowską posługę w Mościskach, Warszawie i w Toruniu. Był lektorem w Juwenacie w Tuchowie, a takzę sanitariuszem w czasie Pierwszej Wojny Światowej. Miał wielkie zdolności do malarstwa i rzeźbiarstwa. Był życzliwy, sympatyczny i lubiany przez otoczenie.

---

O. Jan Gerard Fyrnys, ur. 23 grudnia 1932 r. w Gliwicach, w rodzinie Ślązaka i Eduvigs Graciadei, z pochodzenia Włoszki. Profesję zakonną złożył 5 sierpnia 1950 roku, a  30 czerwca 1957 roku przyjął święcenia kapłańskie. Zmarł w Resistencia, w dn. 18 kwietnia 1992 roku, w wieku 59 lat. Rok po święceniach wyjechał do Niemiec, a stamtąd do Argentyny, gdzie oddał się posłudze misyjnej jako misjonarz, a także proboszcz, najpierw w Resistencia (1959-1979), a następnie w Margarita Belén (1979-1992). Ubóstwo i bieda tego kraju zmieniły jego wstępne wyobrażenie o pracy misyjnej. Trzeba było stworzyć wiele podstawowych struktur. Stąd też próbował zorganizować niższe seminarium, by troszczyć się o powołania kapłańskie i zakonne. Jednak brak środków na utrzymanie tegoż seminarium uniemożliwiły jego prawidłowe funkcjonowanie, a w konsekwencji zadecydowały o jego zamknięciu. Przyczynił się również do ukończenia budowy domu prowincjalnego w Argentynie. Dzięki jego staraniom powstało w Resistencia Centrum Opieki Społecznej, szkoła dla upośledzonych, szkoła nauki pisania na maszynie, szkoła szycia i haftowania. W Margarita Belén założył nawet cegielnię, pragnąc pomagać najbiedniejszym w nabywaniu materiałów budowlanych. Poszerzył też kościół parafialny, zbudował salkę katechetyczną, a nawet nabył karetkę pogotowia na uposażenie sali pierwszej pomocy. Wyjeżdżając na wakacje do Niemiec organizował systematyczne zbiórki na potrzeby misji. Spoczywa, jak pragnął, pośród ubogich swej wspólnoty w Margarita Belén. Zapisał się w historii naszej misji (E. Szopiński, Misja polskich redemptorystów w Argentynie, Rzym 2001; Z.A. Judycki, Polscy duchowni w świecie: słownik biograficzny, Kielce 2008, s. 100).

O. Franciszek Brzoskowski, ur. 29 marca 1913 r. w Więckowach, w diecezji chełmińskiej. Profesję zakonną złożył 8 września 1937 r. Święcenia kapłańskie przyjął 14 czerwca 1942 r. Zmarł 18 kwietnia 2012 r. w Tuchowie, w sędziwym wieku 99 lat. Został pochowany w Gdyni. Pełnił redemptystowską posługę w Tuchowie, Kielcach (Karczówka), Krakowie, Wrocławiu, Braniewie, Warszawie, Toruniu i w Gdyni. Przez wiele lat był prefektem tirocinium misyjno-pastoralnego, członkiem Prowincjalnego Sekretariatu Misji Krajowych oraz radnym w Zarządzie Prowincji. Całe życie zakonne o. Franciszka było wiernym i gorliwym wypełnianiem redemptorystowskiego charyzmatu: iść za Chrystusem Odkupicielem, głosząc Dobrą Nowinę ludziom ubogim i opuszczonym. Czynił to chętnie, głosząc z zaangażowaniem i skutecznością misje i rekolekcje. Wiele ze swoich umiejętności i zapału potrafił przekazać młodemu pokoleniu redemptorystów, czy to jako prefekt Tirocinium, czy też po ojcowsku wprowadzając młodych współbraci w misyjną pracę.

Br. Antoni Zygadło, ur. 15 lipca 1888 roku w Brzozowej, w diecezji tarnowskiej. Profesję zakonną złożył 2 sierpnia 1914 r. Zmarł 20 kwietnia 1962 r. we Wrocławiu, w wieku 73 lat. Pełnił zakonną posługę we wspólnotach w Mościskach, Krakowie, Tuchowie i Warszawie. Powołany do wojska podczas pierwszej wojny światowej, brał udział w walkach na froncie pod Kraśnikiem i Lublinem. Powrócił do życia w Zgromadzeniu po zakończeniu działań wojennych, w 1918 roku. We wspólnotach był krawcem, opiekował się chorymi, a w Tuchowie m.in. ks. arcybiskupem Włodzimierzem Jasińskim (lata 1946-1965).

O. Aleksander Kałużewski, ur. 14 lutego 1906 roku w Warszawie. Profesję zakonną złożył w dn. 2 sierpnia 1928 roku, a w dn. 13 sierpnia 1933 roku otrzymał święcenia kapłańskie. Zmarł 20 kwietnia 1980 roku w Krakowie, przeżywszy 74 lata. Pracował apostolsko we wspólnotach w Mościskach, Krakowie i w Łomnicy. Był socjuszem nowicjatu, dyrektorem juwenatu, prefektem studentatu oraz przełożonym wspólnoty. Druga wojna światowa zastała go w Mościskach, gdzie został aresztowany i wywieziony do Sambora. Po powrocie do Ojczyzny pełnił posługę we wspólnotach w Łomnicy i w Krakowie. Pozostawił pamięć człowieka wysokiej kultury i wzorowej postawy zakonnej.

O. Stanisław Michałek, ur. 16 stycznia 1873 r. w Sufczynie, w diecezji tarnowskiej. Profesję zakonną złożył 8 lipca 1896 r. Święcenia kapłańskie otrzymał 21 grudnia 1896 r. Zmarł 21 kwietnia 1898 r. w Tuchowie, w wieku 25 lat. Pełnił redemptystowską posługę w Mościskach i w Tuchowie. W swoim krótkim życiu dążył do osobistej świętości, ale także szczerze zabiegał o zbawienie tych, do których został posłany. Był obdarzony nadzwyczajnymi przymiotami umysłu i serca. Odznaczał się wielką gorliwością o zbawienie wierzących.

O. Józef Göbel, ur. 20 lipca 1778 r. w Bożęcinie na Śląsku. Profesję zakonną złożył w 1803 r. Święcenia kapłańskie otrzymał w 1807 r. Zmarł w Zbarzewie 23 kwietnia 1820 r., w wieku 41 lat. Uczył języka niemieckiego w szkołach benońskich. Wraz z innymi Benonitami został wywieziony do Kostrzyna. Pracował jako wikariusz w Poniecu w diecezji poznańskiej oraz jako administrator i proboszcz w Zbarzewie.

O. Wenanty Wilkosz, ur. 13 grudnia 1935 r. w Borowie, w diecezji lubelskiej. Profesję zakonną złożył 15 sierpnia 1959 r. Święcenia kapłańskie przyjął 19 lipca 1964 r. Zmarł 24 kwietnia 2005 r. w szpitalu w Zabrzu, w wieku 69 lat. Pochowany został w Zamościu. Pełnił kapłańsko-misyjną posługę w Zamościu, Bardzie Śląskim, Głogowie, Makarowcach i Repli na Białorusi. Był misjonarzem, rekolekcjonistą, ekonomem, a także administratorem parafii. Ostatnie lata jego życia naznaczone były różnymi dolegliwościami, które przyspieszyły jego śmierć.

O. Władysław Ziober, ur. 3 sierpnia 1924 r. w Rzadkowicach, w archidiecezji lwowskiej. Profesję zakonną złożył 15 sierpnia 1946 r. Święcenia kapłańskie przyjął 21 czerwca 1953 r. Zmarł 24 kwietnia 2012 r. w szpitalu w Przemyślu, w wieku 87 lat. Spoczywa w Mościskach. Pełnił redemptystowską posługę w Bardzie, Zamościu, Szczecinku i Mościskach, gdzie doprowadził do koronacji obrazu MBNP. Był rektorem, a także proboszczem. Odznaczał się zdolnościami artystycznymi. Był cenionym spowiednikiem dla świeckich, sióstr zakonnych i kapłanów, wzorowym zakonnikiem i mężem modlitwy.

O. Zdzisław Bogumił Kamiński, ur. 13 grudnia 1954 r. w Toruniu, zmarł w Brazylii w dniu 24 kwietnia 2017 roku, w wieku 62 lat. Wstąpił do Zgromadzenia Redemptorystów w 1976 r. i pierwsze śluby zakonne złożył 2 lutego 1978 r. Ukończywszy studia w WSD Redemptorystów w Tuchowie przyjął tam święcenia kapłańskie 5 czerwca 1983 r. z rąk ks. bp. Piotra Bednarczyka. Ukończył tirocinium homiletyczno-pastoralne w Toruniu (1983-1984). Następnie przez 2 lata pracował w Gliwicach jako misjonarz i rekolekcjonista. Po kilkumiesięcznym  kursie misyjnym w Leuven przybył do Brazylii (7.05.1986). Wkrótce został posłany do Rzymu, gdzie studiował teologię duchowości (licencjat 1989) oraz teologię moralną. Po powrocie do Brazylii pełnił funkcję prefekta studentatu teologii (1990-1991), a następnie był proboszczem i przełożonym wspólnoty redemptorystów w Senhor do Bonfim. Równocześnie podjął wykłady z teologii na Wydziale Pedagogicznym Uniwersytetu Katolickiego w Senhor do Bonfim. W następnych latach był wikariuszem generalnym miejscowej diecezji, wikariuszem przełożonego Wiceprowincji Bahia, proboszczem parafii Zmartwychwstania Pańskiego w Salwadorze (1993-97), kustoszem sanktuarium Dobrego Pasterza z Groty w Bom Jesus da Lapa (1997-2002), kustoszem sanktuarium Matki Bożej Nieustającej Pomocy w Rzymie (2002-2003), przełożonym wspólnoty św. Łazarza w Salwadorze (2003-2005), prefektem studentatu teologii w Salwadorze (2005-2006), przełożonym wspólnoty i proboszczem parafii w Bom Jesus da Lapa (2006-2008), prefektem aspirantatu w Bom Jesus da Lapa (2009-2010), przełożony wspolnoty i kustoszem sanktuarium Matki Bożej Wspomożycielki  w Arraial d’Ajuda (2011-2012), a od 2013 r. duszpasterzem parafii Zmartwychwstania Pańskiego w Salwadorze. Przez wiele lat był członkiem Rady Wiceprowincji Bahia (1998-2001, 2004-2007). O. Zdzisław Bogumił Kamiński, Padre Carols w Brazylii, zmarł w dniu 24 kwietnia 2017 roku w Szpitalu Jorge Valente w Salwadorze, w wieku 62 lat, w 40 roku życia zakonnego. W kapłaństwie przeżył prawie 34 lata. Spoczywa wraz z innymi współbraćmi w Bom Jesus da Lapa.

Bom Jesus da Lapa :: Santa Luzia :: Nossa Senhora da Soledade

O. Wojciech Witkowski, ur. 23 kwietnia 1868 r. w Poznaniu. Święcenia kapłańskie otrzymał 28 czerwca 1896 r. Zrzekłszy się probostwa w Chojnie, wstąpił do Zgromadzenia. Profesję zakonną złożył 8 grudnia 1906 r. Zmarł 25 kwietnia 1929 r. w Krakowie, w wieku 61 lat i tu został pochowany. Pełnił redemptystowską posługę w Mościskach, a w Tuchowie pełnił też obowiązki ekonoma. Był sumienny i dokładny. Odznaczał się szczególnie cnotą posłuszeństwa.

Br. Michał Rojek, ur. 4 lipca 1887 r. w Brzozowie, w diecezji tarnowskiej. Profesję zakonną złożył 2 sierpnia 1910 r. Zmarł 27 kwietnia 1927 r. w Toruniu, w wieku 39 lat. Pełnił zakonną posługę w Maksymówce i w Toruniu. Pracował jako szewc i furtian. Przez trzy lata był na froncie rumuńskim podczas Pierwszej Wojny Światowej. Był cichy, pracowity, usłużny i zdany na Wolę Bożą, zwłaszcza w ostatnich dniach swego życia.

Br. Andrzej - Józef Hala, ur. 22 września 1898 r. w Niagrynie, w diecezji lwowskiej. Profesję zakonną złożył 25 listopada 1919 r. Zmarł 27 kwietnia 1980 r. w Głogowie, osiągnąwszy wiek 81 lat, i tutaj spoczywa. Pełnił redemptystowską posługę w Tuchowie, Warszawie i w Głogowie. Był ogrodnikiem i zakrystianinem. Odznaczał się pracowitością i pobożnością. Był zawsze uprzejmy, grzeczny i kulturalny.

O. Gerard Siwek, ur. 31 grudnia 1938 r. w Joninach k. Ryglic, w diecezji tarnowskiej. Profesję zakonną złożył 15 sierpnia 1955 r. Święcenia kapłańskie przyjął w dn. 1 lipca 1962 r. Zmarł 28 kwietnia 2015 r. w szpitalu w Krakowie, w wieku 76 lat. Spoczywa w Tuchowie. Pełnił kapłańsko-misyjną posługę w Toruniu, Wrocławiu, Szczecinku, Krakowie, Warszawie i w Tuchowie. Posługiwał szczególnie jako misjonarz i rekolekcjonista. Ukończył studia teologiczne z zakresu homiletyki w Akademii Teologii Katolickiej (obecnie Uniwersytet Kardynała S. Wyszyńskiego) w Warszawie (UKSW), uzyskując stopień doktora teologii w 1982 r. Habilitował się w 2000 r. na Papieskiej Akademii Teologicznej w Krakowie (dziś Papieski Uniwersytet św. Jana Pawła II). W latach 1973-1988 kierował Tirocinium pastoralnym Prowincji. Pełnił funkcję radnego, wikariusza prowincjała oraz przełożonego w Krakowie. Był współzałożycielem, a w latach 1988-1990 kierownikiem Studium Homiletycznego w Instytucie Liturgicznym ówczesnej PAT w Krakowie. Był współtwórcą i redaktorem naczelnym serii wydawniczej Redemptoris Missio (1991-2001), a także członkiem redakcji Przeglądu Pastoralno-Homiletycznego (1999-2001). Od 1987 r. wykładał homiletykę na PAT w Krakowie. Od 1990 r. aż do śmierci był wykładowcą homiletyki w WSD Redemptorystów w Tuchowie, a od 2001 r. adiunktem w Katedrze Komunikacji Religijnej krakowskiej PAT. Od 2003 r. był członkiem Rady Programowej kwartalnika Homo Dei oraz pełnił funkcję eksperta homiletycznego serii pomocy homiletycznych Homilie i kazania na każdy dzień. „Duc in altum”. Od 2005 r. był członkiem Rady Naukowej Studiów Pastoralnych, Rocznika Wydziału Teologicznego Uniwersytetu Śląskiego w Katowicach. Systematycznie publikował homilie i artykuły w kwartalniku teologiczno-pastoralnym Homo Dei i różnych periodykach homiletycznych, m.in.: Materiały homiletyczne, Biblioteka Kaznodziejska, Współczesna Ambona. Wydał kilkanaście książek i opublikował w sumie ponad 400 artykułów, recenzji i homilii.

O. Henryk Smólski urodził się w Rypinie, obecna diecezja płocka, w dn. 17 stycznia 1930 r. Jego rodzice, Józef i Stanisława, wychowali ośmioro dzieci – sześciu synów i dwie córki. Dzieciństwo i wczesny wiek młodzieńczy Henryka, podobnie jak całego jego pokolenia w Polsce, były naznaczone katastrofą drugiej wojny światowej (1939-1945). Henryk rozpoczął naukę w szkole podstawowej przed wojną, nie mogąc jej jednak ukończyć, gdyż mając kilkanaście lat, musiał podjąć niewolniczą pracę dla „Wielkiej Rzeszy”. Dopiero po wojnie mógł dokończyć szkołę podstawową i rozpocząć edukację gimnazjalną. Podczas całej tej tragicznej sytuacji wojennej i nowego porządku komunistycznego po wojnie, w sercu Henryka kiełkowało powołanie kapłańskie. Zaraz po wojnie, w roku 1946, redemptoryści po wieloletniej przerwie zdołali otworzyć juwenat (niższe seminarium) w Toruniu, w okrojonym przez komunistów gmachu seminaryjnym. Mieszkający w niedalekim Rypinie, Henryk dowiedział się o tym i w roku 1948 zgłosił się i został przyjęty do juwenatu, by kontynuować naukę, przygotowując się do przyjęcia wymarzonego sakramentu kapłaństwa. W 1950 roku wstąpił do Zgromadzenia Najświętszego Odkupiciela, a pierwsze śluby zakonne złożył w dn. 2 sierpnia 1951 roku. Po studiach filozoficznych i teologicznych w WSD Redemptorystów w Tuchowie otrzymał święcenia kapłańskie 6 kwietnia 1958 roku z rąk ks. abpa Włodzimierza Jasińskiego. Został następnie mianowany administratorem parafii w Serbach koło Głogowa, gdzie udało mu się odbudować kościół, zniszczony w czasie II wojny światowej. Po kilku latach pracy w Polsce, poprosił w 1961 r. o wyjazd na misje do Ameryki Południowej, do Wice-Prowincji Resistencia w Argentynie. Został tu mianowany administratorem parafii Dionisio de Cerqueira, na granicy z Brazylią. Po latach ofiarnej pracy, z racji znajomości także języka portugalskiego, w 1988 r. dołączył do misji polskich redemptorystów w Bahia, pracując w sanktuarium Bom Jesus da Lapa. Wkrótce, po święceniach o. bpa Czesława Stanuli, dołączył do niego w pracy misyjnej w diecezji Floresta. Został mianowany administratorem parafii św. Józefa w Custódia, która dotąd funkcjonowała bez posługi kapłańskiej. Po kilku latach pracy w Pernambuco został przeniesiony z powrotem do Bahia i zamieszkał ponownie w Bom Jesus da Lapa, pełniąc różne funkcje, m.in. jako współpracownik w duszpasterstwie sanktuarium i parafii, oraz jako ekonom sanktuarium i diecezji. Był także odpowiedzialny za schronisko dla ubogich. Przez ostatnie 10 lat cierpiał na kilka chorób współistniejących, w tym chorobę Alzheimera. Zmarł 28 kwietnia 2023 roku, w domu zakonnym redemptorystów w Bom Jesus da Lapa. Przeżył 93 lata, z których 73 w życiu zakonnym, a 65 w posłudze kapłańskiej. Praca misyjna w Argentynie i Brazylii objęła ostatnie 62 lata jego ofiarnego życia. Oczekuje na zmartwychwstanie na cmentarzu Najświętszego Serca Pana Jezusa przy kościele Santa Luzia w Bom Jesús da Lapa.

O. Stanisław Bieńkowski, ur. 5 maja 1807 r. we Wrzeszczowie, w diecezji radomskiej. Profesję zakonną złożył w lipcu 1829 r. Święcenia kapłańskie otrzymał 2 sierpnia 1835 r. Zmarł w Stróżyskach 30 kwietnia 1870 r., w wieku 62 lat. Należał do wspólnoty domu w Piotrkowicach. Jako kleryk uczył matematyki w szkole parafialnej oraz pełnił obowiązki urzędnika stanu cywilnego. Po zniesieniu domu w Piotrkowicach ukończył nauki teologiczne w seminarium kieleckim. Pracował w duszpastertwie w Busku i Ostrowcach, a w Stróżyskach jako proboszcz.

O. Józef Drobisz, ur. 17 lipca 1853 r. w Rychwałdku, w diecezji krakowskiej. Profesję zakonną złożył 16 kwietnia 1883 r. Święcenia kapłańskie otrzymał 15 sierpnia 1885 r. Zmarł w Mościskach 30 kwietnia 1894 r., w wieku 40 lat. Pełnił redemptystowską posługę w Mościskach, gdzie spoczywa. Był wybitnym kaznodzieją ludowym i niezmordowanym spowiednikiem. Przetłumaczył z języka niemieckiego na polski Książkę misyjną.

O. Alojzy Wzorek, ur. 25 kwietnia 1932 r. w Łękawicy, w diecezji tarnowskiej, w rodzinie Józefa i Zofii z domu Stec. W 1945 r. rozpoczął juwenat „z myślą i najszczerszą chęcią zostania kapłanem redemptorystą”. Przyjęty do nowicjatu w Braniewie na początku sierpnia 1949 r., rok później, w dn. 5 sierpnia 1950 r. złożył pierwsze śluby zakonne w Zgromadzeniu Najświętszego Odkupiciela. Profesję wieczystą złożył 2 sierpnia 1955 r. Po ukończeniu Wyższego Seminarium Duchownego Redemptorystów w Tuchowie, 29 czerwca 1957 r. przyjął święcenia prezbiteratu z rąk ks. abp. Włodzimierza Jasińskiego. Pracował jako duszpasterz w Tuchowie, Elblągu, Wrocławiu i w Tuchowie. Był introwertykiem, odznaczał się dobrymi zdolnościami, lubił muzykę. W jego powołanie wpisało się cierpienie z powodu przeżywanych problemów zdrowotnych, które trapiły go przez bardzo długi czas. Po 85 latach życia zmarł 30 kwietnia 2017 r. w Tuchowie, gdzie jego ciało oczekuje na zmartwychwstanie.

« MARTIUS ÷ MAIUS »